Typ niepokorny
- Niedziela, 04 sierpień 2013 17:08
Nie! Nie chcę! Dlaczego? Bo nie!!! Nie ma chyba rodzica, który nie słyszałby takich słów od swego dziecka. Czasem to tylko zwykła przekora, a czasem sygnał, że dzieje się coś złego. I na tym etapie wsparciem dla rodziny jest psycholog. Jest on m.in. po to, by pomóc wychowywać, a nie tylko interweniować, kiedy zdarzy się nieszczęście.
Kiedy warto skorzystać z konsultacji u terapeuty rodzinnego? Każda rodzina ma swoje sposoby na utrzymywanie równowagi i może samodzielnie radzić sobie z różnymi trudnościami. Jednak są kłopoty, które nie dają się rozwiązać za pomocą sprawdzonych przez rodzinę sposobów. Są to najczęściej: strata bliskiej osoby, ciężka choroba, utrata pracy, pojawienie się nowego członka rodziny, dorastanie dzieci czy rozstanie rodziców. Kontakt z psychologiem mogą rozważać rodzice, których niepokoi zachowanie ich dziecka, np. ma ono trudności w relacjach z rówieśnikami, nagle zachowuje się inaczej niż zwykle, opuszcza się w nauce, przejawia lękową postawę wobec pewnych sytuacji lub osób, zmieniło nawyki żywieniowe - je bardzo mało, lub naprzemiennie głodzi się i objada, moczy się w nocy, wpada w zmienne nastroje.
Psycholog może być też pomocny rodzicom doświadczającym trudności wychowawczych, których dziecko jest nadmiernie zbuntowane, wybuchowe, swoim zachowaniem przysparza sobie problemów w szkole i w najbliższym otoczeniu. Terapia rodzinna to skuteczna metoda na poradzenie sobie z tymi problemami. Jest też pomocna rodzicom, którzy mają poczucie, że tracą kontakt z dzieckiem lub małżonkiem, albo też, że relacja ta jest niezadowalająca i chcieliby ją zmienić.
Terapia, zgodnie z jej założeniem polega na rozmowie psychologa z wszystkimi osobami zaangażowanymi w problem. Jeśli cierpi dziecko, to spotkania odbywają się przy udziale rodziców i rodzeństwa, tak, aby każdy z domowników mógł wnieść w przebieg terapii swój istotny głos.
Gdy rodzina przychodzi do nas po raz pierwszy, może spodziewać się z góry określonej procedury. Pierwsze spotkanie to rozmowa z rodzicami, podczas której psycholog stara się zebrać jak najwięcej informacji na temat sytuacji rodziny, rozwoju dziecka i jego funkcjonowania wśród rówieśników. Niektórzy diagności zapraszają starsze dzieci i nastolatków już na pierwsze wspólne spotkanie, najczęściej jednak dopiero druga sesja przeznaczona jest dla dziecka, które diagnozowane jest zwykle w obecności rodziców. Pełna diagnoza obejmuje jedno lub dwa spotkania z rodzicami oraz odpowiednią do problemu liczbę spotkań z dzieckiem. Kolejne, odbywają się zazwyczaj raz na dwa tygodnie. Nadal mają charakter rozmowy, w trakcie której terapeuta stara się dotrzeć do źródeł i przyczyn pojawiających się problemów. Czasami psycholog decyduje się na prowadzenie części spotkań tylko z dziećmi lub samymi rodzicami. Zdarza się też, że problem dotyczący dziecka terapeuta rozwiązuje przy udziale w terapii samych tylko rodziców. Niektórzy terapeuci mogą zalecać rodzinom specyficzne zadania domowe, które mają na celu pomoc w rozwiązaniu problemu. Długość trwania terapii zależy od rodzaju zdiagnozowanych kłopotów, możliwości i zdolności rodziny do adaptacji, do nowych sposobów funkcjonowania, a także od potrzeby rodziny. Jeśli zajdzie taka potrzeba, psycholog może skierować dziecko na konsultację psychiatryczną, pedagogiczną, czy logopedyczną.
Dagmara Kiercel, pedagog, terapeuta rodzin, NZOZ Ośrodek Psychoterapii i Psychoedukacji Meandra w Białymstoku
